Teresa Michałczak (Bruksela)

Wchodząc w szeregi członków Krucjaty Wyzwolenia Człowieka byłam świadoma, że moja postawa abstynencji od alkoholu może wiązać się z jakimś rodzajem cierpienia. Zgodziłam się na to cierpienie, mając nadzieję, że przysłuży się ono do wolności człowieka zniewolonego nałogiem. Jednak po 26 latach bycia w Krucjacie stwierdzam z radością, że sama nigdy nie przeżywałam najmniejszego cierpienia z powodu nie picia alkoholu. Żyjąc prawie 20 lat na Zachodzie (Włochy i Niemcy), nigdy nie doświadczałam żadnego przymusu picia napojów alkoholowych, chociaż są one ogólnie dostępne. To tylko ode mnie zależy, czy sięgnę po nie, czy też nie.
Myślę z wdzięcznością o minionych latach mojego życia, już od szkoły podstawowej związanego z życiem "oazowym" i ideą abstynencji od wszystkiego, co może zagrażać człowiekowi w jego rozwoju. Właśnie dzięki temu stylowi życia dane mi było przeżywać je świadomie, trzeźwo, twórczo i radośnie, i zapewne uniknęłam zagrożeń, w które wielu ludzi się uwikłało.
Podstawową motywacją wejścia w grono członków Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jest miłość do Chrystusa i Jego braci zniewolonych różnymi nałogami. Czasami zastanawiałam się nad tym, jak ja wyrażam tę miłość. Jaka ma być moja postawa wobec samego napoju alkoholowego i wobec tych, którzy używają tego napoju. Wiele w tym względzie uczyłam się od Ojca Blachnickiego. Posłużę się tutaj jednym przykładem. Pewnego dnia do Carlsbergu przyjechał znany nam kapłan i przywiózł całą skrzynkę dobrego francuskiego wina - wydaje mi się, że było to przy okazji święceń diakonatu. Akurat mnie pierwszą spotkał i skierował takie pytanie: "przywiozłem skrzynkę wina, gdzie postawić?". Podczas gdy ja w swojej głowie planowałam odpowiedź w stylu: "Po co ksiądz przywiózł to wino, przecież tutaj się nie używa napojów alkoholowych, niech sobie ksiądz go zabierze", ojciec Franciszek, który akurat w tym momencie się pojawił, odpowiedział krótko: "Do piwnicy!". Słysząc to byłam szczęśliwa, że nie zdążyłam wcześniej nic powiedzieć. Pewnie zepsułabym całą atmosferę świętowania sobie i temu kapłanowi. Tymczasem wino spokojnie sobie leżało w piwnicy, a potem w ciągu roku zużyliśmy go do mszy świętej.
To zdarzenie nauczyło mnie patrzenia na człowieka nie przez pryzmat używania lub nie używania napojów alkoholowych, ale przez miłość Chrystusa. To miłość Chrystusa przynagliła mnie do tego, bym zrezygnowała z napojów alkoholowych (w zamian otrzymałam stokroć więcej). Ta sama miłość Chrystusa uczy mnie w każdym człowieku widzieć Jego obraz, niezależnie od tego, czy używa napojów alkoholowych czy też nie. Teraz, kiedy mieszkam w Brukseli i mam okazję spotykać różnych ludzi, także tych, którzy nie są abstynentami, świadomość, że najważniejszy jest człowiek, bardzo mi pomaga w budowaniu dobrych relacji z nimi. Noszę w sobie pragnienie, by być świadkiem Bożej miłości i wprowadzić ludzi w krąg jej promieniowania.
W domu, w którym mieszkamy, modlimy się codziennie Liturgią Godzin (Jutrznia i Nieszpory) wspólnie z innymi animatorami z grupy biblijnej, zapraszając też inne osoby. Po nieszporach często spotykamy się przy herbacie. Jest wtedy okazja, by trochę pobyć razem, porozmawiać o różnych problemach i sprawach. 

Eleuteria nr 62, kwiecień - czerwiec 2005