|
Nie musisz już mówić, że jesteś DDA
Do
trzeciej klasy szkoły podstawowej mieszkałam w mieście
wojewódzkim na zachodzie Polski. Jako małe 8-letnie dziecko
niewiele rozumiałam, kiedy mama kazała spakować mi moje zabawki i
powiedziała, że się wyprowadzamy od tatusia. Dlaczego? - pytałam.
Przecież jestem taka dzielna, grzeczna, mam wyróżnienie w
szkole, pomagam w domu... Było to dla mnie karą, że przeprowadziliśmy
się na 5 lat aż 600 km od taty. Jako 11-latka zaczęłam sobie
przypominać sytuacje z domu, od mojego pierwszego roku życia do
ósmego. Tata był alkoholikiem. Bił mamę. Co drugi dzień była u
nas milicja - to już nas znali dobrze.
Po 5 latach wróciliśmy
do taty. Skończyłam podstawówkę, później liceum. W szkole
średniej, będąc w Ruchu Światło-Życie, podpisałam członkowską
deklarację Krucjaty, która mnie zobowiązywała, że czasie trwania
w Krucjacie nie będę piła, częstowała i wydawała pieniędzy na alkohol.
Poszłam do szkoły policealnej
na dwa lata. Wielką radość przynosiło mi świadczenie o abstynencji
swoją postawą przy różnych okazjach, m.in. na weselach,
sylwestrach, po zdanym egzaminie. Bóg wówczas był moją
jedyną mocą. Cieszyłam się, że wybrał mnie, jako nieudolne narzędzie,
by głosić Jego chwałę.
Wtedy jednak usłyszałam "To
zbyt mało, iż jesteś mi Sługą dla podźwignięcia ocalałych z Izraela.
Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do
krańców ziemi." (Iz 49,6) Wewnętrzny głos mi mówił, że
mam zostawić własnościowe mieszkanie, pracę, rodzinę, znajomych i
wstąpić do zakonu.
Cisza domu zakonnego, dużo
modlitwy, regularny tryb życia szybko dały mi znać, że w swej
przeszłości muszę zrobić "remanent". Odtwarzał mi się nieustannie film
z mojego dzieciństwa, szczególnie wtedy, gdy byłam "skupiona" w
kaplicy.
Powoli nie wytrzymywałam tego
napięcia pulsującego w mojej głowie. Podzieliłam się moimi
doświadczeniami z siostrą odpowiedzialną za moją formację. Wysłuchała
mnie. Pewnego razu, gdy byłyśmy na zakupach, powiedziała mi, żebym
pomyślała o terapii DDA (Dorosłych Dzieci Alkoholików).
Myślałam, że ucieknę stamtąd albo zapadnę się pod ziemię. Ja, taka
grzeczna, przykładna siostrzyczka... Czego ode mnie znowu chcą?! Jednak
wiedziałam, że to mnie dotyczy. Pole walki rozgrywało się wewnątrz
mnie. To była pierwsza linia oporu.
Nie lubiłam siebie. Nigdy nie
potrafiłam spytać kogoś wprost o co chodzi, tylko kierowałam się
"domyślaczami". Nie umiałam wypoczywać, wszystko kontrolowałam i
patrzyłam, czy w czymś komuś nie pomóc. Wewnętrznie "nakręcałam
się" nieustannie. Miałam "moralnego kaca" w każdej sytuacji, nawet gdy
mnie to w ogóle nie dotyczyło. Ja byłam wszystkiemu winna!
Ucieczką moją była choroba,
która kładła mnie do łóżka na dwa tygodnie, gdy byłam już
psychicznie i fizycznie wyczerpana. Ludzi widziałam wokół tylko
"czarno-białych", "dobrych-złych" - wszystko w skrajnościach. Nie
znałam swoich granic. Często moje samopoczucie zależało od humoru
innych. Nie miałam prawa do porażek, błędów. Zawsze miałam być
perfekcyjna, jednak nigdy do końca nie ufałam sobie. Moje zranienia,
nieszczęścia tak naprawdę wyreżyserował sam Bóg - tak sądziłam.
Zrozumiałam to wszystko będąc
już 5 lat w zakonie, w czasie 10 miesięcznej terapii. Trzy godziny
terapii w tygodniu przeżywałam jak skazanie. Tak, to była jakby
operacja na otwartym sercu, bez znieczulenia. Po terapii wychodziłam
zdołowana bardziej niż przed terapią. Wierzyłam jednak, że moim
lekarzem jest jedynie Bóg. Powierzyłam się całkowicie Maryi i
całą dodatkową część różańca ofiarowałam w intencji pomyślnego
wyniku terapii.
Tu się dowiedziałam, że DDA to
nie choroba, ale jedynie syndrom, jaki mają dorosłe dzieci
alkoholików. Od roku mogę powiedzieć, że zaczęłam żyć z nowym
obliczem. Bez masek i samych mechanizmów obronnych! Zaczęłam
zauważać, jak wiele mam darów, zalet. Przestałam się lękać i
postanowiłam o wszystko pytać wprost. Mam wyznaczony specjalny czas na
odpoczynek i nabranie sił. Bardzo się cieszę, gdy ktoś mnie obdarowuje.
Pozwałam, by inni troszczyli się o mnie. Staję się jakby
"przezroczysta". Potrafię wyrażać uczucie gniewu, staram się
mówić, co mnie boli, co powoduje lęk... Poznałam granice swoje i
innych. Daję sobie prawo do popełniania błędów. Uczę się ufności
także od tych, którzy mi ufają. Przyjmuję Bożą miłość i wolę z
większym pokojem - bez podejrzeń.
"Po zakończonej terapii nie
musisz już mówić, że jesteś DDA" - powiedziała mi
psychoterapeutka. Z radości mało nie wyskoczyłam z krzesła - "To nie
jest tak jak w przypadku AA, że zostają alkoholikami do końca życia!?"
- "NIE"!
Dziś umiem się naturalnie
cieszyć, radować i chwalić Boga. Pragnę innych zachęcać, by skorzystali
z terapii DDA, jeżeli tylko czują taką potrzebę. Odwagi!
"Dla Niego wyzułem się ze
wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa (...) Flp
3,8b (...) zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa." (Flp 3, 12b)
Pełna nadziei - Sanna
To jest właśnie to
Mam na imię Bożena. Od 27 lat
jestem żoną alkoholika, a od 5 lat jestem osobą głęboko wierzącą i
praktykującą. Około trzech lat temu byłam w Sanktuarium Matki Bożej w
Wąwolnicy. Klęcząc tam u stóp Pana Jezusa w Najświętszym
Sakramencie i w obecności Matki Bożej złożyłam w duchu przyrzeczenie
całkowitej abstynencji od alkoholu - przyrzeczenie to ofiarowałam w
intencji męża. Przez ten czas czułam w sobie jakiś niedosyt. Zaczęłam
szukać i prosić Pana Jezusa i Maryję o wskazanie mi, czego tak naprawdę
Pan Bóg ode mnie oczekuje. Za jakiś czas znajoma zapytała mnie,
czy słyszałam kiedykolwiek o Krucjacie. Okazało się, że ona także
podjęła całkowitą abstynencję od alkoholu. Mówiła mi, że nie
chciała, aby to zobowiązanie poszło na marne, więc przyszło jej do
głowy, by wstąpić do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Od tamtego
spotkania często się zastanawiałam nad naszą rozmową, ale nie
wiedziałam, do kogo się zwrócić o pomoc.
Na początku lutego nasz ksiądz
proboszcz dał mi czasopismo pt. "Trzeźwymi bądźcie". Wtedy też Jezus i
Maryja podali mi odpowiedź. Poczułam szybsze bicie serca i radość,
czytając artykuł o Krucjacie Wyzwolenia Człowieka, a następnie tekst o
Słudze Bożym ks. Franciszku Blachnickim. Teraz wiem, że to jest właśnie
"to".
Dzięki, wielkie dzięki Panu
Bogu za to, że jesteście. Proszę o dwie deklaracje - dla siebie i dla
znajomej. Proszę także o wasze czasopismo - "Eleuterię". Bardzo chcę
się dowiedzieć czegoś więcej o Krucjacie Wyzwolenia Człowieka. Z Panem
Bogiem i z Maryją!
Bożena
|
|